Als ze weg zijn

(geluids)installatie en ervaring over een moment van eenzaamheid na een sociaal hoogtepunt.
Na een feestje heb ik vaak last van een specifiek gevoel van eenzaamheid en leegte, een niet zo goed uit te leggen sociaal-emotionele kater. Ik merk dat mijn zintuigen op zo'n moment op extra scherp lijken staan. Alsof mijn zintuigen in de war zijn, alsof ik nog heel goed moet opletten (zoals ik dat vaak bij feestjes doe). Ik merk dat ik geneigd ben om na zo'n sociaal hoogtepunt nog meer te observeren en te associeren, maar nu is er verder niets om me af te leiden. Een lege fles op het fornuis valt me op. Ik associeer het met een leeg gesprek dat we zojuist hadden. Mijn brein koppelt de dichtslaande keukenkastjes tijdens het opruimen, aan de muziek van eerder. Heb ik net iets doms gezegd?

Dat specifieke gevoel wilde ik onderzoeken. Ik ben een tijdje bezig geweest met het opnemen van de geluiden in en rondom huis: krakende keukenkast deurtjes, vallende munten, voetstappen op traptreden, etc. Op basis van een ritme dat hierdoor ontstond, schreef ik het nummer: 'Als ze weg zijn'. Wat blijft er over als niemand meer kijkt?

Om het gevoel nog meer te specificeren, bouwde ik een geluidsdichte box. Tijdens de expositie vier ik een feestje om de box heen, je kunt in de box zitten om naar het nummer te luisteren en daarna nog even te blijven zitten. Zo kun je tijdens de expositie ervaren hoe het voelt en klinkt om na een sociale situatie in een ruimte te belanden waar je niet meer afgeleid wordt. Als het ware een mentale wandeling door een leeg huis.

Je hoeft niet perse onder een tafel te kruipen
maar het mag wel.